La strando

La boatoj po du,

kiel sandaloj el vent’

sekiĝas sub la sun’.

 Mi kaj mia ombro, angulo rektas,

mi kaj mia ombro, pri ĉio spertas.

 Sur la sablo kuŝanta

kvazaŭ mara restaĵo

infan’ troviĝas dormanta.

Mi kaj mia ombro, angulo rektas,

mi kaj mia ombro, pri ĉio spertas.

 Kaj fiŝistoj, pli for

kun lertec’ tiras la kablojn

flavajn kun sala sapor’

 Mi kaj mia ombro, angulo rektas,

mi kaj mia ombro, pri ĉio spertas .

Itala Kongreso en Lignano 2010

Bonan apetiton

Virino

Foto pri mia vojagho al Venecio.

La blanka papero

Kial mi poemas?

Se mi ne kapablas diri belan vorton,

kial mi poemas?

Se mi ne kapablas, 

kial mi poemas?

Kial mi kuraĝas preni skribilon

paperon kaj inkon,

se mi ne kapablas...?

Se mi ne kuraĝas,

mi devas silenti

kaj lasi la vortojn

forflugi,

mi ne devas meti sur blankan paperon

vortojn fantaziajn,

vortojn kies senco

estas simpla revo,

falso kaj malvero.

Se mi ne kapablas

malkovri la veron,

mi ne rajtas

kun malpura sento,

por verki poemon,

preni la blankan paperon.

Kial mi do, verkas

sentime kaj blinde

sub blua ĉielo,

ĉi tiujn novajn versojn?

Ĉu mi ne mensogas?

ĉu mi vere verkas

la veron?

Pluraj vortoj fluas

nun el mia cerbo

belaj kaj malbelaj,

por libera elekto,

kaj mi daŭre verkas

kun ĝojo kaj sento,

kun tim' kaj kuraĝo

sed ĉiam mi hantas

la sama demando,

kial mi poemas?

Mi estas poeto,

ĉu vere mi estas?

Denove mi timas

ke ne estas vero

ĉar mi ne poemas:

mi metas mil vortojn

sur blankan paperon,

vortojn elprenitajn

el malmola cerbo

cerbo fantazia

plenplena je semoj,

semo kies frukto

estas pluraj vortoj,

por verki denove

aliajn versojn.

Amon, pacon, gloron,

vivon, ridon, senton.

Vortojn fantaziajn

centope mi trovas

en unu momento,

kaj per milda mano

mi verkas poemon,

kalkulante rimojn

kalkulante versojn,

kiel simpla homo,

kiu semas amon

kontraŭ abomeno.

Kial mi poemas?

Eble ĉar mi estas

homarano pace,

loĝanta la mondon

aŭ eble mi estas

revemulo stulta,

sopire fluganta,

al bluo ĉiela...

Kial mi poemas?

mi metas kaj metas

sur blankan paperon

senfinan vortaron

kun certa gracio,

kun certa defio,

por fine,

vole kaj nevole

komposti poemon,

poemon pri amo,

aŭ pri fantazio,

eble pri malamo

eble pri defio

sed certe,

poem' ĝi aspektas

kaj venas la kalmo...

Ángel Arquillos  junio-2010

Congreso de Granada

Estoy en contacto con posibles colaboradores para el congreso de Granada, Amparo y Luis. Éste último es un cubano muy interesado en retomar el esperanto, que estudió hace algunos años. Amparo es traductora, que quiere perfeccionar sus conocimientos de Esperanto para traducir. También contamos con Juan Diego y con Maciet Jascot, ambos residentes en Granada y buenos esperantistas. En breve pienso dar un paseo por la ciudad con el fin de contactar personalmente con todos ellos y animarlos en la tarea, que no es cosa fácil. Si puediéramos contactar con Ogíjares, allí vive nuestro amigo Eduardo, que también debería colaborar de alguna manera.